CYCLE MARCO FERRERI 30.01 > 28.02In samenwerking met het Istituto Italiano di Cultura di Brussel
Enfant terrible: het is een vaak gebruikt en bijna even vaak misbruikt epitheton in de artistieke wereld, maar als er één regisseur was die het verdiende dan was dat zonder enige twijfel Marco Ferreri. De Italiaanse regisseur schopte zich een carrière bij elkaar door de goegemeente te shockeren, met als populair hoogtepunt, zij het niet eens zijn stevigste maagstomp, La grande bouffe. Fatsen your seatbelts voor deze niets ontziende, zeker de toeschouwer niet, retrospectieve.
Marco Ferreri (1928 – 1997) was een man van sterke tegenstellingen. Hij viel onvervaard bourgeois waarden zoals huwelijkstrouw aan en betreurde tegelijkertijd hun verval. Hij wou een ode aan de vrouw brengen, maar tegelijk geven sommige van zijn mannelijke helden als een reactie op het groeiende feminisme zich vrijelijk over aan misogynie. Nihilisme en machinale seks te over in zijn films en toch werd onderhuids vaak naar warmte en liefde gesmacht.Na een paar Spaanse films aan het eind van de jaren 50 (Los chicos, El cochecito), kwam zijn carrière volop tot bloei in zijn vaderland. In de jaren 60 viel hij met het hoofd vooruit het huwelijk aan als een verknechtend instituut (The ape woman, The conjugal bed) met als hoogtepunt Dillinger is dead, een klinisch beheerste analyse van (huwelijks)vervreemding.In de jaren 70 ging Ferreri de internationale tour op en begon hij zowel inhoudelijk als stilistisch wild om zich heen te slaan met als beruchtste film La grande bouffe waarin vier bourgeois zich dood vreten en vrijen. Don’t touch the white woman was ’s mans – op z’n zachtst gezegd: eigenzinnige – kijk op de western met Mastroianni als generaal Custer. In The last woman castreert een man zichzelf omdat hij zich niet kan verzoenen met het feit dat vrouwen viriliteit als iets gewoons zijn gaan beschouwen.De Bukowski verfilming Tales of ordinary madness, waarin Ferreri de zelfkant van het leven onverbloemd toont, wordt algemeen gezien als een van zijn sterkste films, net als The house of smiles, een satire over twee zeventigers in een bejaardentehuis die hun recht op seks claimen en waarvoor Ferreri de Gouden Beer kreeg.Niemand minder dan Jacques Ledoux had een zwak voor Marco Ferreri omdat hij achter diens obsessionele, uitzinnige verhalen wanhoop en ontroering detecteerde.Programma >>> Waar?CinematekBaron Hortastraat, 91000 BrusselTickets & info:www.cinematek.be ; tel. 02/551.19.19 ; ticket € 4 / € 2 + abonnement