Première
In aanwezigheid van de ambassadeur van Italië Vincenzo Grassi en de dochter van de regisseur Claire Meyer.
Borinage, 1959. Twee verhalen in parallel: het eerste, de komst van een Sardische familie, de eerste schooldag van de kinderen, de feestelijke zondagen, hun spelletjes op de terrils…; ondertussen weerklinkt een ander verhaal: dat van Domenico, mijnwerker al zeventien jaar lang, hij wil terugkeren naar zijn land want het werk begint schaars te worden.
In juni 1946, ondertekenen Italië en België meerdere samenwerkings- en immigratie overeenkomsten. Door deze overeenkomst komen vele Italiaanse gezinnen in de mijnbouw regio’s van het land aan. In Augustus 1956, maakt de mijnramp van Marcinelle een einde aan de overeenkomsten, doch blijven de migranten toekomen op zoek naar werk. Geconfronteerd met deze toestroom, bestelt het Ministerie van het openbaar onderwijs een film aan P. Meyer. De film moet de goede integratie van deze gezinnen in de Borinage aantonen. De regisseur neemt zijn camera en maakt een film. Maar, tijdens de opnames, keert hij weg van het aangevraagde project…
De film staat symbool voor het leven in de mijnstreek en de Italiaanse immigratie in België. Hij wordt beschouwd als de eerste Belgische sociale film. De film werd door CINEMATEK gerestaureerd.
(85′, 1960, V.O. IT, ST. FR – NL)