Passie en verbetenheid tekenen de artistieke loopbaan van Francesco Libonati. Dit verdient extra waardering naast alle onderscheidingen die hij eerder al kreeg. Zijn manier van werken heeft de academische parameters op zijn kop gezet ten voordele van onuitgegeven plastische creaties. Het zijn eerder ongelooflijke en fantastische dan onuitgegeven creaties verschillend van iedere gangbare norm. Zonder zich hierbij vragen te stellen heeft Libonati de kant gekozen van het beeldhouwwerk dat “is” en niet “lijkt”. Dit betekent alles in vraag stellen en Michelangelo terug in zijn periode plaatsen om zelf iets nieuws te creëren.
Libonati is tot een definitie van de vorm gekomen die geen directe antecedenten kent. Dit wil zeggen dat als hij parallellismen waarneemt, toch geen authentieke overeenstemming vindt met de kunststroming Art brut waarmee hij nochtans affiniteit lijkt te hebben of met Giacometti.
De kracht waarmee Libonati het brons bewerkt, de beitel hanteert (zoals Crispolti het beschrijft) en in een korte tijdspanne de materie perforeert, zijn de vrucht van zijn uitzonderlijke waanzin: dé kunst van Libonati.
(door Cesare Vivaldi)